PYTANIA I ODPOWIEDZI PSYCHOLOGA 

Odpowiedzi na poniższe pytania zostały udzielone przez psycholog – Ewę Reglińską.

• JAK RADZIĆ SOBIE PO STRACIE BLISKIEJ OSOBY?
  Śmierć bliskiej osoby jest zawsze traumą, nie możemy się przygotować, nastawić, bo każde odejście jest niespodziewane.
  Jeśli jesteś po stracie osoby w krótkim czasie, zapewne starasz się załatwić wszystkie sprawy organizacyjne związane z pogrzebem, lub dalsze sprawy formalne. W tym czasie wiele osób stara się zostawić emocje i nie myślą o swoim cierpieniu. Na tym etapie przydaje się pomoc bliskich, którzy pomogą wypełnić dokumenty, załatwić formalności. Jeśli ktoś oferuje Ci pomoc – przyjmij ją. Przygotuj się na pytania, nie każdy wie, że zmarł Ci bliski, możesz otrzymywać pocztę, rachunki na zmarłą osobę.
  Proces żałoby jest długotrwały i złożony z kilku etapów. Każdy z nas przeżywa je inaczej, nie da się porównać naszego cierpienia do tego które przeżywa druga osoba. Podobnie jest z czasem, nie ma jednej formuły, proces żałoby może trwać od kilku miesięcy do kilku lat. Warto jednak podjąć trud przejścia przez żałobę, by odzyskać równowagę w swoim życiu.
  W tym okresie jesteśmy trochę nieobecni, nasze emocje są skrajne od gniewu i złości do przejmującego uczucia żalu i pustki. Mogą się zdarzyć problemy ze snem, płaczliwość, brak apetytu, zmienny nastrój, problemy z koncentracją i pamięcią. Jeśli czujesz, że sobie nie radzisz skorzystaj z pomocy lekarza i psychologa.
  Polecamy również zajrzenie na stronę Fundacji Nagle Sami dla osób w żałobie:
  www.naglesami.org
• CZY ROZMAWIAĆ Z DZIECKIEM O TRUDNYCH SPRAWACH, KRYZYSACH?
  Dzieci są pełnoprawnymi członkami rodziny. Jeśli w rodzinie dzieje się coś niepokojącego: kryzys w małżeństwie rodziców, choroba któregoś z członków rodziny, nagła zmiana sytuacji finansowej, plany zmiany miejsca zamieszkania, utrata bądź zmiana pracy – są to tematy, które dotyczą całej rodziny.
  Każde z tych wydarzeń może mieć wpływ na dziecko. I zazwyczaj dzieci odczuwają, że coś się dzieje, im mniej wiedzą tym większy niepokój i skłonność do wytwarzania własnych wersji.
  Dziecko nie musi (a nawet nie powinno) wiedzieć co dokładnie dzieje się między rodzicami, ale ma prawo usłyszeć: obecnie jest nam ciężko się dogadać, tata chce zmienić pracę, ja się trochę boję, ale poradzimy sobie, możemy być trochę podenerwowani, ja trochę krzyczę, ale pamiętaj że to chwilowe i poradzimy sobie. Możesz również zapytać – co chcesz wiedzieć, czy martwisz się o coś? W ten sposób szybciej dojdziecie do porozumienia i uspokoicie swoje dziecko.
• JAK ROZMAWIAĆ Z DZIECKIEM/MŁODYM CZŁOWIEKIEM O MUKOWISCYDOZIE?
  Jeśli jesteś rodzicem z pewnością wielokrotnie stawałeś/stawałaś przed tym pytaniem. Ile i jak powiedzieć dziecku o jego chorobie i jak rozmawiać o tym z dziećmi w rodzinie?
  Traktuj dzieci poważnie, młodzi ludzi w szczególności domagają się równego traktowania. Wiedzę o mukowiscydozie dostosuj do wieku dziecka, nie kłam, nie ukrywaj ważnych faktów.
  Dzieci zadają czasem trudne pytania, mów zgodnie ze swoim sumieniem: trudno mi teraz o tym rozmawiać; nie wiem jak to wytłumaczyć, daj mi trochę czasu do namysłu; poszukajmy razem odpowiedzi, może tak będzie łatwiej.
  Spróbuj również zadać dziecku pytanie co wie na ten temat, to pomoże w zorientowaniu się jaką wiedzę posiada, co należy wyjaśnić, a co jest najważniejszym tematem dla niego. Odpowiedź na pytanie jest czasem początkiem do zmiany, bądź przy swoim dziecku gdy próbuje oswoić się z nowymi faktami.

Pula pytań i odpowiedzi, które zostały przedstawione na powyższej podstronie została stworzona w ramach projektu „Poradnictwo od A do Z”.
Projekt „Poradnictwo od A do Z” jest współfinansowany ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.